Zen / Sıdıka Koca

Cennetten kovulan Adem ve Havva gibi onlarla birlikte indi yer yüzüne kadın.. Yıldız tozu gibi dünyanın dört bir yanına dağıldı. Kiminin yaşamı pamuk ipliğine bağlı havada asılı kaldı öylece.

Gökten üç elma düşse sonsuza dek mutlu olma şansı şöyle bir değiverecek olsa bu elma kesinlikle kadının kafasına düşmezdi. Onu mutlaka teğet geçerdi. Renkliyle yıkanan beyaz çamaşırlar gibidir kadın. Ne beyazdır ne de renkli. Nereye ait olduğunu bilmeyen, rengini kaybeden ve onu çok özleyendir o … Akıl hastanesinin kilitli, paslı gıcırdayan demir kapıları arkasına hapsedilmiş üç kadın…

Bok kan, sidik kokularının gömüldüğü , susmayan çığlıkların kulak tırmaladığı bu ucube yere sadece bedenleri değil ruhları ,hayalleri de gömülmüştü. Mona, Nisa ve Kader: Acaba hangi terörün kurbanıydı ? Niçin tımarhanenin korkunçluğuyla tanışmak zorunda kalmışlardı? Onları buraya kapatan ortak kader de neydi?

Akıllara ziyan olayların yaşandığı bu tımarhaneden kurtulabilecekler miydi? Mona, Nisa ve Kader’in yaşadıkları bu coğrafyadaki pek çok kadının da maalesef ortak kaderi…

“Yüreğime, bedenime tuhaf bir ağırlık çökmüştü. Bacaklarım tutmaz olmuştu. Tüm dünyanın ağırlığından daha ağır bir duyguydu bu. Toprağın üstünde duracağıma demir kapıları kilitli soğuk, ürpertici ,çığlıkların yükseldiği bu yerde gömülüydüm.”