Vakıflarda Yaşadıklarım, Gördüklerim ve Öğrendiklerim… / Salih Şevket Yılmaz

Vakıf, bir kişinin belirli bir hizmetin yerine getirilmesi ve başkalarının
yararlanması için malını veya parasını ya da mülkünü bağışlayarak dinî,
içtimaî, hayrî bir gayeye yani kamu yararına ebedi olarak tahsis etmesi
şeklinde ifade edebiliriz. Türk kültür ve medeniyetinin özünü oluşturan,
yardımlaşma duygusundan kaynaklanan bir kuruluş olan vakıfların,
Anadolu’da hızla yaygınlaşıp önemli hâle gelmesinde “sadaka, infak ve
hayırda yarışmaya” teşvik eden ayetlerle, Peygamber Efendimizin, “insanların en hayırlısı insanlara faydalı olandır. Malın en hayırlısı Allah yolunda harcanandır.’’ hadisleri etkili olmuştur. Tarihi belgeler incelendiği zaman görülecektir ki, ilk vakıf 1048 yılında Erzurum’un Pasinler ilçesinde Seyyid Halil Gücdevani tarafından kurulmuştur. Vakfedenlerin iradesi doğrultusunda, yasatılmaya çalışılan vakıfların ekonomik gücü, sosyal yapılar üzerindeki hakimiyeti son derece önemli iken, maalesef siyasilerin oyuncağı olma yolunda hızla dibe doğru çekilmeye, liyakatsiz insanlar tarafından yönetilmeye başladığına tanıklık eder olmuştum. Bu kitabın hazırlanmasında kendi konforundan başka bir şey düşünmeyen yöneticileri gördükten sonra, kalıcı yaşanmışlıkları anlatmayı kendime vazife edindim. Bu konuda Benjamin Franklin diyor ki; “Öldükten sonra unutulmak istemiyorsanız, ya okunmaya değer bir kitap yazın ya da yazılmaya değer işler başarın.” Bütün bu yaşanmışlıkları isim vermeden, kişilerin onurunu incitecek söylemlerden kaçınarak, vakıflara adanmış çeyrek asırlık bir ömürde duygularımı da katarak resmetmeye çalıştım. Okurların vakıfları yakından tanımaları ve yaşanmışlıklardan ders çıkartmaları temennisiyle…